Βαλαρούτσου Ευαγγελία (Γ΄Λυκείου α΄βραβείο)
«Το όνειρο του θαλασσινού»
Είχα κάποτε ένα όνειρο
Δίπλα στ' αυθόρμητο το κύμα, να 'χω το βράχο σύντροφο.
Ν' αγναντεύω το δελφίνι που χαρούμενα μαγεύει της θαλάσσης την ποδιά.
Να 'ναι ο χορός του ανέμου, μια πατρική ανάσα.
Να 'ναι μια μητρική αγκαλιά, ο δακρυσμένος ορίζοντας.
Είχα κάποτε ένα όνειρο.
Στο χέρι μου να κλείσω, του γαλάζιου την καρδιά.
Στη θύμησή μου να γυρνά, ένα κατώφλι φτωχικό, ένα σπιτικό ψωμί.
Στη σκέψη μου, η μπόρα η ορμητική ένα πετάρισμα τ' ονείρου.
Στο βλέμμα μου, η θάλασσα.
Είχα κάποτε ένα όνειρο.
Χαμένο, μακρινό.
Ψίθυρος, πια, ενός γέρου θαλασσινού.
Δημολούλια
Σοφία (Γ΄Λυκείου β΄βραβείο)
"Νοσταλγικό ταξίδι"
Για σένα, που
αναμόχλευες μνήμες μέσα στη καρδιά
και στέριωσες το όνειρο σου, από μορφές και
φωνές παιδικές
Γ ια σένα,
που έμαθες από την μάνα σου τη γλώσσα των νεράιδων
και της
έδωσες μορφή και ψίθυρο στα όνειρα μου
Για σένα, που
έτρεχες πίσω από το απρόβλεπτο, το ακατανόητο και το μοιραίο και ανίχνευες με
ένα κερί στο χέρι, μυστικά σε σκονισμένα ξεχασμένα βιβλία
Για σένα, που
πληγωνόσουν από την ανοησία της καθημερινότητας
και σαν κύμα ορμητικό σε σκέπαζε
Για σένα, που
κάποτε στο κατώφλι της νιότης σου ξεμυάλισες άντρες
και με ένα μόνο βλέμμα ξεμυαλίστηκες από
έναν...
Για σένα, που
άνοιξες μια τρύπα στο σκοτεινό τοπίο του απείρου
και διάλεξες
δυο αστέρια, τα παιδιά σου, τον ήλιο και το φεγγάρι
Για σένα, που τα προστάτευες από την μανία των
καιρών
την βλάσφημη και μορφωμένη αγένεια του κόσμου
Για μένα, που
μικρό κορίτσι ήμουνα,
όταν έπαιρνα
το στοργικό φιλί της καληνύχτας σου
και τα δυο
μου μάτια έκλεινα, κάνοντας ταξίδι ονειρικό σε κόσμους μακρινούς
με συντροφιά την γλυκιά μορφή σου
Και τώρα,
γυναίκα πια, κοιτάζοντας πίσω, κατά σένα,
θα
αναρωτιέμαι δακρυσμένη…..
είπαμε,
πράγματι, όλα όσα θα μπορούσαμε ποτέ να πούμε;
Για μένα, που
κάπου στην άκρια του χρόνου θα υπάρξεις
να μπορούσα να σε έβλεπα, να σε άγγιζα λίγο
αγκαλιά να με κράταγες και εκεί μέσα να μείνω……
Ζάντνικαρ Μελίνα-Ζωή (γ΄βραβείο)
«Χελιδόνι»
Είδα ένα κορίτσι
να στέκεται στην πόρτα
πάνω στο κατώφλι
το βλέμμα της στη μπόρα.
Είχε όνειρο να κάνει
ταξίδι μακρινό
πέρα απ' το φεγγάρι
να φύγει από 'δω.
Μέσα από ένα κύμα
να αφήσει το χωριό της
μετά από μια ανάσα
φτάνει στον προορισμό της.
Και σαν πουλί ελεύθερο
στον ουρανό πετάει
μ' ορμητικό πετάρισμα
μπορεί παντού να πάει.
Μα πόνεσε η καρδιά της
που αφήνει τώρα μόνη
την οικογένειά της
φεύγει σαν χελιδόνι.
Κι έτσι αποφασίζει
πίσω να επιστρέψει
γιατί η νοσταλγία
την είχε κυριέψει.
